Αμυγδαλιά 2025

Πηγή: Protagon.gr

Ρέα Βιτάλη 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025, 20:01

Αμυγδαλιά 2025 Κάθε χρόνο, όσα χρόνια μού αναλογούν ακόμα να γράφω, θα αφιερώνω ένα κείμενό μου στην πρώτη αμυγδαλιά που ανάβει τα άνθη της στα μάτια μου. Ακάθεκτη. Από το δικό της σινιάλο θα γραπώνομαι. Η ομορφιά, το χαμόγελο, το κάθε μήνυμα αισιοδοξίας. Θα τα εντοπίζει η ψυχή μου. Ακάθεκτη. Υγεία. Αυτό είναι υγεία. Και ευγνωμοσύνη… Βαθιά ευγνωμοσύνη

«Είδα μια ανθισμένη αμυγδαλιά και σε θυμήθηκα. Σε λίγο περνάω κάτω από το σπίτι σου. Aνοιξε να σου δώσω ένα κλαρί που σου έκοψα». Χαρά που μου έδωσε η Κορίνα! «Αμυγδαλιά και φέτος!» σκέφτηκα αυτόματα. Ενα χρονοσήμα. Ενα σινιάλο. Μια συνάντηση. «Και φέτος!». Το ξέρετε, με ξέρετε πια, αναγνώστες μου. Τόσα χρόνια που με διαβάζετε… Το δικό μου «τάμα γραφής». Κάθε χρόνο αφιερώνω ένα κείμενο στην πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά που θα συναντήσω να ανάβει άνθη στα μάτια μου.

Αυτό το μαγικό, όπως έχει καταγραφεί στην ψυχή μου, δέντρο, που για μήνες και μήνες το λογαριάζεις ξερό και ξαφνικά!.. Μια διεργασία εσωτερικής καρποφορίας, μια εγκυμοσύνη του νου μέχρι!.. Ανθη! Ετσι δεν αστράφτουν οι αποφάσεις μας; Μέσα από σιωπηρές διεργασίες, μέσα από άυπνες ταβανονύχτες, μέσα από σκοταδιών φόβους… Μα κάποια στιγμή τσακ! Ολάνθιστο το ξεφοβισμένο βήμα. Κατεύθυνση: Ζωή. Πάντα.

Οσα χρόνια, τυπικά – τυπικότατα, εκτελώ το τάμα μου, θυμάμαι μια στιγμιαία ψιλοντροπαλοσύνη να με φρενάρει. «Τόσα που συμβαίνουν γύρω, εσύ θα γράψεις για μια αμυγδαλιά;». Ετσι καταντήσαμε οι άνθρωποι. Κατάντια είναι. Δεν θυμήθηκα χρονιά που να μην έχει τραγικά γεγονότα, να μην υπάρχει ένα κλίμα κατήφειας, προβληματισμών, πολιτικών γεγονότων, ισορροπιών σε κλωστή, διεθνών, τοπικών… Ου! Ου! Η μεγάλη κλίμακα. Ολοι μας πολιτικά όντα.

Και μετά είναι και η μικρή κλίμακα, του καθενός μας. Το σπίτι μας. Και οι άνθρωποι-«σπίτι μας». Οχλαγωγικά τα χρόνια μας. Ορθάνοιχτοι, διάτρητοι από μια τεράστια επικαιρότητα που σκούζει άγρια. Παγκόσμιοι. Εξαναγκάζεσαι στο δράμα, στον πόνο, στο άδικο, στο έγκλημα, στα μαύρα, όλα μαύρα. Οσα χρόνια με θυμάμαι να γράφω…

Μα και κάθε χρόνο, όσα χρόνια μού αναλογούν ακόμα να γράφω, θα αφιερώνω ένα κείμενό μου στην πρώτη αμυγδαλιά που ανάβει τα άνθη της στα μάτια μου. Ακάθεκτη. Από το δικό της σινιάλο θα γραπώνομαι. Η ομορφιά, το χαμόγελο, το κάθε μήνυμα αισιοδοξίας, η απόχρωση, όχι το χρώμα. Παντού. Θα τα εντοπίζει η ψυχή μου. Ακάθεκτη. Υγεία. Αυτό είναι υγεία. Και ευγνωμοσύνη… Βαθιά ευγνωμοσύνη. Αφού και φέτος!.. Λίγο το έχετε; Λίγο το έχουμε; Ετσι καταντήσαμε οι άνθρωποι… Λίγο να το έχουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Πηγή: Protagon.gr