Μόνικα, επόμενη στάση: Xόλιγουντ

Πηγή: kathimerini

Συντάκτης: Βλάσης Κωστούρος

Ας γυρίσουμε τον χρόνο δύο χρόνια πίσω. Η Μόνικα βρίσκεται στο σπίτι της στις Σπέτσες και λαμβάνει από τον Εd Harris το εξής μήνυμα: «Μου έκαναν πρόταση να παίξω σε μια ταινία που μάλλον θα γυριστεί στο νησί όπου μένετε. Ευκαιρία να τα πούμε από κοντά!». Ο χολιγουντιανός σταρ και κουμπάρος της (σ.σ. η γυναίκα του, Amy Madigan, την έχει παντρέψει με τον Σταύρο Ξενίδη στο σπίτι τους στο Μαλιμπού) αναφερόταν στο The Lost Daughter, τo σκηνοθετικό ντεμπούτο της Maggie Gyllenhaal στο σινεμά, βασισμένο στο διάσημο μυθιστόρημα της Elena Ferrante. «Πράγματι ήρθε, παρέα με τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας, μετατρέποντας το νησί σε χολιγουντιανό σκηνικό δράσης», θυμάται η Μόνικα. «Εκείνη την περίοδο, οι Σπέτσες θύμιζαν Χόλιγουντ. Πήγαινες στην παραλία και σου έλεγαν: “Μας συγχωρείτε, μπορείτε να έρθετε αργότερα, γιατί τώρα γυρίζουμε μια σκηνή με την Ολίβια Κόλμαν!”. Κάποια στιγμή, μου λέει ο καλός μου φίλος, Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, από τη Faliro House: “Αργά το βράδυ γυρίζεται μια σκηνή με την Κόλμαν, θες να πάμε;”. Βρεθήκαμε στη μία τα ξημερώματα μπροστά από ένα μικρό μόνιτορ να βλέπουμε αυτή τη σπουδαία ηθοποιό να ξεδιπλώνει το απίστευτο υποκριτικό της ταλέντο. Εντυπωσιάστηκα, δεν είχα βρεθεί ξανά σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή. Ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου».

«Μόνικα, αλήθεια είσαι εσύ;»

Οι οδηγίες της Gyllenhaal προς τη Μόνικα ήταν πολύ συγκεκριμένες. Ζητούσε οκτώ ελληνικά κομμάτια, το καθένα με διαφορετικό ύφος, μέσα σε έναν μόλις μήνα. «Δεν επιτρεπόταν να δω την ταινία, επομένως υπήρχε μια έξτρα δυσκολία στο να καταφέρω να αποτυπώσω μουσικά το συναίσθημα της κάθε σκηνής. Λάμβανα μόνο περιγραφές από τη Maggie και κάποια references, τα οποία είχαν πολλή πλάκα. Πρέπει να έψαχνε στο YouTube “ελληνική παραδοσιακή μουσική” και μου έστελνε ό,τι πιο περίεργο έβρισκε, από σπάνια ρεμπέτικα μέχρι σμυρναίικα. Κατάλαβα ότι τρελαινόταν όπου άκουγε μπουζούκι και κλαρίνο, οπότε πήγαινα κι εγώ προς αυτή την κατεύθυνση. Κλήθηκα να γράψω κομμάτια που ήταν εντελώς έξω από τα νερά μου, όπως νησιώτικα και ρεμπέτικα. Ο κόσμος θα ξαφνιαστεί όταν τα ακούσει. Ακόμα και οι φίλοι μου που τα άκουσαν μου είπαν: “Μόνικα, αλήθεια είσαι εσύ;”. Έπρεπε όμως να τηρήσω κατά γράμμα τη θέληση της σκηνοθέτιδας και να βάλω τα δυνατά μου ώστε να χτίσω μουσικά το σύμπαν που είχε ονειρευτεί για την ταινία της. Από την άλλη, ήταν μια ευκαιρία να μάθω πολλά νέα πράγματα καλλιτεχνικά. Σκέψου ότι ήταν καραντίνα, ήμουν στις Σπέτσες, δεν μπορούσε κανείς να έρθει να με βοηθήσει και έπρεπε να τα κάνω όλα μόνη μου. Ευτυχώς στους στίχους με βοήθησε αρκετά ο σύζυγός μου. Κατά τα άλλα, περνούσα ώρες μόνη μπροστά από τον υπολογιστή, κάνοντας πεντακόσια λάθη μέχρι να πετύχω τη σωστή μίξη και το κατάλληλο editing. Έκανα όλων των ειδών τα φωνητικά και έπαιξα όλα τα όργανα, από ντραμς, μπάσο και κιθάρες μέχρι μπουζούκι, το οποίο δανείστηκα από μια τοπική κομπανία, επειδή δεν είχα στο σπίτι δικό μου.

Άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά μου που δεν γνώριζα και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που τα κατάφερα. Σε όλη τη διαδικασία με βοήθησε αρκετά και ο Dickon Hinchliffe, που υπογράφει το οriginal score του φιλμ. Κάποια στιγμή, η Maggie εξέφρασε την επιθυμία να ακούσει και κάποια κομμάτια από την προσωπική μου δισκογραφία. Έστειλα τη Στάλα και το Αίμα μου και ενθουσιάστηκε, εντάσσοντάς τα και αυτά στο τελικό soundtrack. Τη Στάλα ειδικά την ερωτεύτηκε. Μου έλεγε συνέχεια χαριτολογώντας: “Στείλε μου άλλες δυο τρεις Στάλες”».

Ο «Καπετάνιος» και οι Σπέτσες

Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, ο καλλιτεχνικός έρωτας της Maggie με τη Μόνικα γινόταν ολοένα και πιο θερμός, με την Αμερικανίδα σταρ να αναφωνεί συχνά πυκνά στους συντελεστές: «Πριν ξεκινήσετε να γράφετε τη μουσική για την ταινία σας, ρωτήστε τη Μόνικα, μπορεί να την έχει ήδη έτοιμη!». Το επίσημο σάουντρακ που θα κυκλοφορήσει ψηφιακά στις 31 Δεκεμβρίου περιλαμβάνει εν τέλει δύο ορχηστρικά θέματα και δέκα τραγούδια της Μόνικα, εκ των οποίων τα οκτώ τα ερμηνεύει η ίδια. Το Αίμα μου ερμηνεύει ο Πασχάλης Τερζής και το Όλα λάθος ο Γιώργος Παπαδόπουλος.

Τη ρωτάω αν υπάρχει κάποιο πιο «προσωπικό» κομμάτι που να την αγγίζει βαθύτερα συναισθηματικά, αλλά και αν θα επέλεγε να εντάξει αυτό το soundtrack-παραγγελία στο ρεπερτόριο των μελλοντικών της συναυλιών. «Ξεχωρίζω ένα κομμάτι που λέγεται Καπετάνιος. Είναι ένα νησιώτικο τραγούδι, σε πολύ απλή μορφή, που κάθε φορά που το ακούω νιώθω ένα απαλό αεράκι να με χτυπά στο πρόσωπο. Είναι λες και σου παίρνει όλα σου τα προβλήματα, λες και σου υπενθυμίζει την απλότητα της ζωής, αυτή την απλότητα που έχω βρει εδώ στις Σπέτσες. Αυτό το μέρος μού έχει προσφέρει τόσο πολλά και αναπάντεχα ερεθίσματα, που πλέον νιώθω ότι σε όποια χώρα του χάρτη κι αν ταξιδέψω, πάντα θα μπορώ να βρω την ουσία. Την ουσία που βρήκα εδώ. Τώρα, για το αν θα έβαζα αυτά τα κομμάτια στις συναυλίες μου; Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Νομίζω πως όχι, με την έννοια ότι δυσκολεύομαι να σκεφτώ πώς θα μπορούσαν να δέσουν αρμονικά με τα υπόλοιπα κομμάτια της δισκογραφίας μου».

Το πρώτο κόκκινο χαλί

Η πρώτη διά ζώσης συνάντησή της με τη Maggie και το υπόλοιπο λαμπερό καστ της ταινίας, που περιλαμβάνει αρκετούς Hollywood σταρ πρώτης γραμμής, όπως η Olivia Colman, η Dakota Johnson, η Jessie Buckley, ο Paul Mescal και φυσικά ο Εd Harris, έγινε τον περασμένο Οκτώβριο στο Λονδίνο, ενόψει της επίσημης πρεμιέρας της ταινίας στο Φεστιβάλ. «Η εμπειρία του Λονδίνου είναι ακόμη ζωντανή στη μνήμη μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ», μου λέει η Μόνικα. «Φτάνω στο Royal Festival Hall –το πρώτο μου κόκκινο χαλί!–, μπαίνουμε μέσα με τον Σταύρο (σ.σ. ο σύζυγός της), καθόμαστε στις θέσεις μας και συνειδητοποιώ ότι στη διπλανή καρέκλα είναι ο Chris Martin! Βγαίνει στη σκηνή η Maggie να προλογίσει την ταινία και το πρώτο πράγμα που λέει είναι: “Θέλω κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω πολύ τη Μόνικα. Μα πού είναι η Μόνικα;”. Σηκώνομαι όρθια, αρχίζω να κουνάω το χέρι μου, το κοινό καταχειροκροτεί, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να με εντοπίσει. Ο Chris Martin, δίπλα μου, να φωνάζει: “Εδώ είναι! Εδώ είναι!”. Eντελώς σουρεάλ σκηνικό.

Βρεθήκαμε, επιτέλους, από κοντά στο after party στο Soho House και με εξέπληξε για ακόμα μία φορά με τη γλυκύτητα, την ευγένεια και τον σεβασμό της. Εκεί είχα την ευκαιρία να μιλήσω και στην Colman. Πόσο απλός και γήινος άνθρωπος! Θυμάμαι νύσταζε πολύ εκείνο το βράδυ, μου είπε όμως πόσο πολύ θέλει να επιστρέψει στις Σπέτσες, ότι είναι πια συναισθηματικά δεμένη με το νησί, έχοντας βρει το μέρος όπου πάντα θα θέλει να επιστρέφει. Ήταν το πρώτο πάρτι που πήγα μετά από μήνες καραντίνας και ήμουν σαν παιδί. Γνώριζα κόσμο χωρίς να καταλαβαίνω ποιους ακριβώς γνωρίζω, ήμασταν όλοι σε μια γλυκιά ζάλη. Την επόμενη μέρα έμαθα ότι χόρευα με τους συντελεστές του The Crown! Μη σ’ τα πολυλογώ, το πάρτι κατέληξε στο υπόγειο, μ’ εμένα να παίζω τη Στάλα σε ένα ξεκούρδιστο πιάνο και όλοι να χορεύουν. Η ειρωνεία είναι ότι ζούσα στο Χόλιγουντ δύο χρόνια κάνοντας μουσική και έπρεπε να μετακομίσω στις Σπέτσες για να γίνει όλο αυτό. Είναι φοβερό που όλα ξεκίνησαν από έναν τόσο μικρό τόπο, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν και στο αρχικό πλάνο των συντελεστών. Τα αρχικά locations που σκέφτονταν ήταν εκτός Ελλάδος. Ήταν λες και το σύμπαν συνωμότησε για να γίνει αυτή η συνεργασία. Όπως μου είχε πει κάποτε πολύ σοφά και το είδωλό μου, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δηλώνουμε διαθεσιμότητα στο σύμπαν, κι αυτό θα μας στείλει όσα ζητάμε».

Το σύμπαν φαίνεται να έχει συνωμοτήσει για τα καλά υπέρ της αυτό το διάστημα, αφού το The Lost Daughter κέρδισε πρόσφατα το βραβείο Golden Osella Award for Best Screenplay στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ έχει ακόμα αποσπάσει τέσσερα βραβεία στα Gotham Awards. Το πάθος της για δημιουργία είναι πιο ζωντανό από ποτέ, αποκαλύπτοντάς μου ότι έχει ήδη έτοιμο το υλικό του νέου της δίσκου, ο οποίος, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022. «Μου είναι τόσο εύκολο να γράψω μουσική. Νιώθω σε μεγάλη φόρμα αυτή την περίοδο. Θες να σου γράψω ένα κομμάτι τώρα;» μου λέει γελώντας. «Ο νέος μου δίσκος θα είναι “η απόλυτη Μόνικα”. Είναι κομμάτια που συλλέγω και επεξεργάζομαι εδώ και χρόνια, με επιρροές από Ennio Morricone και Abba. Ο παραγωγός μου στη Νέα Υόρκη λέει ότι είναι κάτι μεταξύ Kanye West και Bee Gees. Ο Σταύρος μού έχει γράψει υπέροχους στίχους και όλα τα κομμάτια τα νιώθω ήδη πολύ δικά μου. Είναι το απόσταγμα όλων όσων έχω ζήσει τα τελευταία έξι χρόνια, από τότε δηλαδή που έβγαλα τελευταία φορά αγγλόφωνο άλμπουμ. Έκανα ένα ελληνικό άλμπουμ γιατί έπρεπε να το κάνω, γιατί είμαι Ελληνίδα και αγαπώ τη χώρα μου, αλλά τώρα επιστρέφω σe αυτό που πραγματικά είμαι. Ξέρεις, είμαι σε μια φάση ζωής που επιδιώκω να γεμίζω τη ζωή μου από συναισθήματα και ανθρώπους. Ξέρω ότι η μουσική είναι η σωτηρία μου. Νιώθω περήφανη για τη διαδρομή μου, για τον τρόπο που επέλεξα να χειριστώ την καριέρα μου, για το ότι δεν «κάηκα» από την πρώτη ξαφνική επιτυχία που με βρήκε σε μικρή ηλικία και μπόρεσα να σταθώ γερά στα πόδια μου και να χαράξω τον δρόμο που ήθελα. Είμαι τυχερή γιατί η ενέργειά μου να δημιουργώ είναι ακόμη παρούσα».

Η χολιγουντιανή υπερπαραγωγή της Gyllenhaal, που έκανε ήδη την πρεμιέρα της στις ΗΠΑ και στις 31 Δεκεμβρίου θα κυκλοφορήσει στο Netflix ως η πρωτοχρονιάτικη πρόταση της πλατφόρμας (στην Ελλάδα θα αργήσει λίγο ακόμα η κυκλοφορία της), δεν άφησε ασυγκίνητη τη Μόνικα, παρακολουθώντας τη στο Λονδίνο. «Είναι από τις ταινίες που σε βάζουν σε σκέψεις φεύγοντας από το σινεμά», μου λέει. «Νομίζω ότι θα αγγίξει πολλές γυναίκες και κυρίως πολλές μητέρες, αφού σε φέρνει αντιμέτωπο με πολλά ερωτήματα γύρω από τη μητρότητα και την καριέρα. Προσωπικά, μου είναι πολύ δύσκολο να πάρω εύκολα την προσοχή από την κόρη μου. Όταν είμαι μαζί της, ξεχνάω και τη μουσική και τα πάντα. Ξέρω όμως ότι, για να έχεις ένα χαρούμενο παιδί, πρέπει πρώτα να ικανοποιείς τα δικά σου θέλω. Τα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να βλέπουν τους γονείς τους χαρούμενους. Η χαρά των γονιών τούς επιστρέφει διπλάσια. Η ταινία σχολιάζει αυτή τη λεπτή ισορροπία τού να καταφέρεις να βρίσκεις χρόνο τόσο για σένα όσο και για τα παιδιά σου, μια ισορροπία που πρέπει να διεκδικείς με κατανόηση και όχι εγωιστικά».

Η Μόνικα ήταν ανέκαθεν ο άνθρωπος των ισορροπιών, κρίνοντας κυρίως από τα επαγγελματικά της. Και χαίρομαι που τη βλέπω να διατηρεί ακόμη ζωντανή την ισορροπία της, την αυτοκυριαρχία και τη σιγουριά της, κάνοντας διαρκώς σταθερά βήματα προς τα εμπρός, δημιουργώντας μια αρμονία ανάμεσα στον εσωτερικό της εαυτό και τον περιβάλλοντα κόσμο. Τη ρωτώ, πριν την αποχαιρετήσω, αν υπάρχει κάποιο μυστικό γι’ αυτή τη στάση ζωής. «Τι να σου πω; Από μικρό παιδί ήμουν έτσι. Ήθελα να κάνω, να κάνω, να κάνω… Βλέπω μόνο τη θετική πλευρά. Θέλω ένα τέταρτο για να ξεχάσω τα αρνητικά. Δεν μπορώ εύκολα να κρατήσω κακίες, δεν τσακώνομαι. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα την αξία τού να κάνεις μόνο όσα μπορείς να διαχειριστείς. Αυτό το “μέχρι εδώ μπορώ” είναι μεγάλο προσόν».

Η Maggie Gyllenhaal μιλάει αποκλειστικά στο «Κ» για τη Μόνικα

«Εξαρχής η Μόνικα ήταν πολύ γενναιόδωρη με τον χρόνο και τη μουσική της, μοιράζοντας και τα δύο ελεύθερα για να υποστηρίξει την ταινία μας. Μπήκε στην ομάδα μας στο κλείσιμο της διαδικασίας του μοντάζ, λίγο πολύ για να μας σώσει στις σκηνές που χρειάζονταν μια συγκεκριμένη έθνικ μουσική. Γι’ αυτό είμαι πολύ ευγνώμων για τη συνεισφορά της. Είναι, προφανώς, μια λαμπρή μουσικός. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις κάποιον τόσο προικισμένο με μια τόσο ανοιχτή και βαθιά συνεργατική προσωπικότητα.

Το μουσικό θέμα της ταινίας έχει συνθέσει ο Dickon Hinchliffe, ενώ το soundtrack αποτελείται κυρίως από πρωτότυπα τραγούδια της Μόνικα, με εξαίρεση ένα τραγούδι του Bon Jovi και μερικών ακόμα άλλων. Υπάρχει, λοιπόν, μια μεγάλη ποικιλία στο στιλ της μουσικής, που εξυπηρετεί μοναδικά το όραμά μου για την ταινία. Οι οδηγίες μου προς τη Μόνικα ήταν πολύ συγκεκριμένες ως προς το ύφος των κομματιών. Της ζήτησα πολλά διαφορετικά στιλ ελληνικής μουσικής που θα ήταν –όσο το δυνατόν– πιο κοντά στα ακούσματα των Ελλήνων και όχι σε αυτά που ευχαριστούν το «διεθνές αυτί». Το γεγονός ότι η Μόνικα κατάφερε να προσφέρει την αυθεντικότητα που ζητούσα, κάνοντάς την ταυτόχρονα ευχάριστη για το διεθνές κοινό, ήταν κάτι που σίγουρα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Προσωπικά, είμαι ερωτευμένη με τη Στάλα! Από την πρώτη στιγμή που άκουσα αυτό το τραγούδι, ήξερα ότι θα έβρισκε μια θέση στην ταινία μας. Είναι ένα κομμάτι που επαναλαμβανόταν διαρκώς στο σπίτι μου και ολόκληρη η οικογένειά μου το χόρευε. Πλέον, το εσωτερικό μας αστείο είναι το εξής: “Πριν γράψετε μουσική, ρωτήστε τη Μόνικα. Ίσως την έχει γράψει ήδη!”».

Πηγή: kathimerini

Συντάκτης: Βλάσης Κωστούρος